O Wielkim Poście

Post; inaczej, pewna forma pokuty, związana z dobrowolnym wyrzeczeniem się czegoś, do czego jesteśmy przyzwyczajeni i bez czego trudno nam się obejść, co sprawia nam przyjemność. Najczęściej (tradycyjnie) dotyczy to wyrzeczenia się pokarmów mięsnych lub ograniczenia pokarmów.
W Kościele Katolickim kultywujemy takie posty jak:
1. cotygodniowy post w każdy piątek,
2. Wielki Post,
3. post ścisły (w Środę Popielcową i w Wielki Piątek),
4. post eucharystyczny.

Wartość postu nie jest odkryciem Kościoła. Post, jako miłą Bogu formę przygotowania się do wejścia w bliższe relacje z Nim, praktykowali patriarchowie, prorocy, pustelnicy, mnisi, święci i oczywiście sam Jezus. Izraelici praktykowali 40-to dniowy post na pamiątkę ich 40-to letniej wędrówki przez pustynię do Ziemi Obiecanej, po ucieczce z niewoli egipskiej.
Jezus, chcąc przygotować się do podjęcia przez siebie misji zbawienia ludzkości, udał się na pustynię gdzie trwał na modlitwie i pościł przez 40 dni i nocy. To był czas Jego umocnienia duchowego tak silnego, że potrafił oprzeć się pokusom szatana. To na pamiątkę jezusowego 40-to dniowego postu na pustyni, Kościół wprowadził do swojego kalendarza liturgicznego okres Wielkiego Postu. Jest to okres 40 dni (bez niedziel) zapoczątkowany dniem Środy Popielcowej a kończący się Mszą Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek.
Wielki Post nazywany jest wielkim ze względu na długość okresu jego trwania ale także ze względu na wielkość tego, co się podczas niego dokonuje. A dokonują się rzeczy wielkie - pokuta i nawrócenie. Wielki Post ma atmosferę, która sprzyja zastanowieniu się nad sobą. Liturgia słowa, fioletowy kolor szat liturgicznych, różne formy umartwiania, rezygnacja z przyjemności i używek, jako pragnienie pokuty, prowadzi nas do godnego przygotowania się na przeżywanie Świąt Zmartwychwstania Jezusa.

Takie uniwersalne zasady autentycznego postu religijnego a zarazem jego bezdroża podał w doskonały sposób prorok Izajasz żyjący 700 lat przed przyjściem Chrystusa:

„ Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie,
Żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
Czyż to jest post, jak Ja uznaję,
dzień, w którym się człowiek umartwia?
Czy zwieszanie głowy jak sitowie
i użycie woru z popiołem za posłanie -
czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?
Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram:
rozerwać kajdany zła,
rozwiązać więzy niewoli,
wypuścić na wolność uciśnionych
i wszelkie jarzmo połamać;
dzielić swój chleb z głodnym,
do domu wprowadzić biednych tułaczy,
nagiego, którego ujrzysz, przyodziać
i nie odwróć się od współziomków."   (Iz 58; 4-8)

Jezus natomiast mówił do apostołów: „ Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę powiadam wam, już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz. aby nie ludziom pokazać, że pościsz ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie."      ( Mt 5; 16-18)
Tak, więc, ani Środa Popielcowa, ani Wielki Post nie są czasem żałoby i ponuractwa, lecz czasem refleksji nad sobą i naszą doczesnością ukierunkowana przeważnie na doraźny sukces i płytkie szczęście, o czym zazwyczaj nie chcemy pamiętać.
W całej liturgii wielkopostnej pojawiaj ą się dwa elementy: temat pokuty i nawrócenia.
- „ Pamiętaj, że jesteś prochem i proch się obrócisz" - przypominano nam w
Środę Popielcową.
- „ Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię".
- „ .. .nawróćcie się do mnie całym swym sercem przez post i płacz i lament. Rozdzierajcie jednak serca wasze a nie szaty!"    - nawołuje prorok Joel.
Kościół naucza nas w tym okresie, jak mądrze, poprzez pokutę i nawrócenie, przemieniać to co przemija, w to co trwa na wieki.

Takimi drogowskazami na naszej drodze nawrócenia są:
1). MODLITWA,     2). POST,         3). JAŁMUŻNA.

MODLITWA;
Post powinien być modlitwą ducha i ciała. Jezus w czasie swego postu na pustyni był oddany intensywnej modlitwie.
To w duchu modlitwy i miłości do Boga, rodzi się w nas pragnienie stawania się lepszym, bardziej miłosiernym, skłonnym do zgody i przebaczenia, pokoju i przemiany duchowej.
W naszej modlitwie wielkopostnej nie powinno zabraknąć modlitwy, do której
wzywała nas w swych objawieniach w Fatimie Matka Boska :
„ Módlcie się za tych , co się nie modlą, pokutujcie za tych, co nie pokutują."

POST:
Prorok Izajasz wskazuje, że istotą postu zgodnego z my ślą Boga, nie są wyrzeczenia względem ciała, ale post duchowy, prowadzący do odrzucenia wszelkiej formy zła, a czynieniu dobra, zwłaszcza okazywanie miłosierdzia względem bliźnich.
Post cielesny stanowi tylko prolog do postu duchowego.
„Nie samym chlebem człowiek żyje..." odpowiada Jezus szatanowi na pustyni. Człowiekowi bardziej potrzebny jest chleb duchowy, jakim jest Jezus w Eucharystii. Umocnieni takim pokarmem, stajemy się bardziej zdolni do walki z naszymi nałogami, złymi nawykami, duchowym lenistwem.
Podjęcie takiej walki, winno być naszym postanowieniem wielkopostnym.
Dobrze by było, żeby tego rodzaju walki nie ograniczać tylko do czasu Wielkiego Postu ale rozciągnąć j ą na czas nieokreślony, a w konsekwencji, doprowadzić do pokonania nałogu i uzyskania pełni wolności ducha.
Dobrze by było aby nasze wyrzeczenia były podejmowane w duchu bezinteresowności, jako dar dla Jezusa za Jego bezinteresowną ofiarę odkupieńczą.

JAŁMUŻNA;
Wielki Post jest czasem, aby wyjść z ciasnych ram naszego egoizmu i dostrzec
bliźniego w potrzebie.
Prorok Izajasz daje wskazówki : „Dziel swój chleb z godnym."
Trzeba skierować naszą uwagę na ludzi w potrzebie. Ofiarować im pożywienie,
czy ofiarę materialną.
W ten sposób wzrastamy w miłości altruistycznej naśladując Chrystusa.

W naszym zaangażowaniu się do godnego przeżywania okresu Wielkiego Postu, pomaga nam Kościół, poprzez wspaniałą liturgię nabożeństw wielkopostnych.
Naszą modlitwę ubogacą medytacyjne rozważania męki Jezusa, podczas odprawianych nabożeństw DROGI KRZYŻOWEJ.
„ Przypatrz się duszo, jak cię Bóg miłuje ..." - to słowa hymnu z wyśpiewywanego nabożeństwa GORZKICH ŻALI.
W przeżywaniu tego czasu powinien się również wpisać nasz udział w REKOLEKCJACH, aby przyjąć dar Chrystusowej nauki i wykorzystać jaw naszym życiu codziennym. Może to naprawdę obficie zaowocować w naszym życiu.
Zwykle z uczestnictwem w rekolekcjach, połączone jest korzystanie z SAKRAMENTU POKUTY.
To okazja do spotkania się z Miłosiernym Ojcem.
Dlaczego w Wielkim Poście? Bo jesteśmy przygotowani by dostrzec Bożą miłość i jest nam łatwiej odpowiedzieć miłością na Miłość i przeprosić. Bo naturalnym odruchem jest pragnienie przeproszenia kochanej osoby, jeżeli ją zasmucimy.
Ta czterdziestodniowa wędrówka z Kościołem powinna oddalić nas od krainy grzechu a przybliżyć nas do krainy radości, byśmy z prawdziwie radosnym sercem cieszyli się i świętowali Zmartwychwstanie Chrystusa.
Jak przepowiadał w dalszej części swojego proroctwa prorok Izajasz:
„ Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, Chwała Pańska iść będzie za tobą."