Maj - zawierzenie Maryi daru, jakim jest Odnowa

Szczególnym i bardzo ważnym momentem I Kongresu Odnowy w Duchu Świętym było zawierzenie Maryi daru, jakim jest Odnowa. Kardynał Suenens porównał Kościół do samolotu, którego jednym skrzydłem jest Maryja, a drugim następca św. Piotra, a silnikiem Duch Święty. Mówił do nas: "Maryję kochacie, Ojca Świętego, Polaka, też, włączajcie więc silnik i startujcie!"

AKT ODDANIA

Maryjo, nasza Umiłowana Matko, Królowa naszego Narodu. Stajemy przed Tobą z darem, który Bóg złożył w naszych sercach, z darem, który określamy Odnową w Duchu Świętym. Świadomi jesteśmy wielkości tego daru, a jednocześnie naszej ludzkiej słabości. A dar ten złożony jest w nas, to znaczy w kruchych, glinianych naczyniach. Dlatego też, chcemy się Tobie oddać. Przyjmij nas razem, z tym przeogromnym darem i czuwaj, byśmy go nie zatracili, czuwaj nad nami, aby dar Odnowy mógł się okazać darem dla całego naszego Narodu, dla Kościoła.
Twojej macierzyńskiej trosce, Maryjo, powierzamy każde serce, które doznając Bożej miłości, wykrzyknęło w uwielbieniu "Jezus jest Panem". Oddajemy Ci wszystkie nasze grupy, które narodziły się pod szczególnym tchnieniem Ducha Świętego, i które gromadzą się, by wielbić Imię Pana, i słuchać Jego Słowa.
Oddajemy Ci wszystkie rodzące się dzieła Odnowy, rodzące się wspólnoty, wszystkie inicjatywy podejmowanych służb i wszystkie decyzje osób pragnących szczególnego zjednoczenia z Jezusem jako Oblubieńcem.
Ty, Maryjo, jako pierwsza zostałaś napełniona Duchem Świętym. Ty stałaś się pełna jego łaski, dlatego Ty jesteś drogą Odnowy, Ty jesteś znakiem ukazującym życie w Duchu, Ty w szczególny sposób posiadłaś dar mądrości. Ty najlepiej znasz Boże drogi. Tobie więc oddajemy się, abyś stała się naszą Przewodniczką. Czuwaj nad nami, aby dar Odnowy stawał się przede wszystkim darem dokonującym przemiany w nas samych, aby wydawał owoc dojrzałej wiary i miłości tak, byśmy mogli zostać znakiem dla światła, solą dla ziemi, zaczynem w cieście.
Z Tobą, Maryjo, zjednoczeni chcemy trwać w dziękczynieniu przed Bogiem. Poruszeni tym samym Duchem, chcemy, trwając w zachwycie nad miłością Boga, wołać: "Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. [...] gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest Jego Imię" (Łk 1, 46-49). Amen. Alleluja!